Kamelhovederne

Rankiem następnego dnia pogoda się ponownie zmieniła. Wiatr był dla nas korzystny, pozostawaliśmy w strefie zawietrznej. Na morzu pozostał tylko rozkołys, ale i on stopniowo gasł w naszej linii brzegowej. To był moment zwrotny. Na jeden dzień wiatr przestał atakować zachodni brzeg wyspy. Wcześnie rano wyszliśmy w morze, biorąc kurs na port w Hasle. Tego dnia musieliśmy pokonać długą trasę. Mieliśmy na to czas do godziny 17, potem ponownie wiatr miał się zmienić i wiać dość silnie od zachodu.

Przed nami było spokojne morze. Fale delikatnie unosiły kajaki i popychały nas do przodu. Wiosłowaliśmy, delektując się krajobrazem. Najpierw podpłynęliśmy do urwisk nad którymi zbudowano twierdzę. Zamek z tej perspektywy był szczególnie piękny i wyniosły. Wpłynęliśmy w niewielką zatoczkę, w której znajduje się jedna z wizytówek Bornholmu – Kamelhovederne (Wielbłądzia Skała). Następnie długi czas wiosłowaliśmy wzdłuż wysokich granitowych klifów. Zamek stopniowo malał za rufą, a my wypatrywaliśmy małych portów, aby znaleźć miejsce na postój. Do Hasle dopłynęliśmy około południa.

Rønne

W Hasle był dłuższy postój. Wylądowaliśmy na plaży miejskiej i poszliśmy na zakupy, po drodze zobaczyliśmy także lokalny festyn. Po południu ponownie wyszliśmy w morze. Za miastem krajobraz zmienił się. Brzeg stał się nieco niższy, nie było już wysokich skalnych klifów. Pojawiły się za to długie, piaszczyste plaże i sosnowe lasy. Płynęliśmy szybko i wnet ujrzeliśmy na horyzoncie stolicę Bornholmu Rønne. Nasz nocleg przewidziany był za miastem i aby tam dotrzeć, trzeba było popłynąć wzdłuż kamiennego falochronu i wejścia do portu w Rønne. Jest to niebezpieczna strefa, zwłaszcza przy silnych wiatrach zachodnich. Fale odbijają się wtedy od umocnień brzegowych. Poza tym samo wejście do portu jest miejscem bardzo ruchliwym, wciąż wpływają lub wypływają tam statki. Mieliśmy wyjątkowe szczęście, bo wiał wówczas słaby wiatr i do tego północny, a fali nie było. Podpłynęliśmy spokojnie do główek portowych i szybko przepłynęliśmy na drugą stronę toru wodnego. Jeszcze tego samego dnia po południu kąpaliśmy się w morzu. Namioty rozbiliśmy na plaży, w pobliżu piaszczystego klifu, który upodobały sobie jaskółki brzegówki. Było dość późno, więc nie zwiedzaliśmy Rønne.

Dueodde

Następnego dnia, zgodnie z prognozą, wiał zachodni wiatr. Znów pojawiły się spore fale, które gnały nas w kierunku południowym. Po drodze zawinęliśmy do Arnager, następnie Boderne. Naszym celem była strefa piaszczystych plaż Dueodde, która jest znana z bardzo drobnego białego piasku, używanego ongiś do produkcji klepsydr. Obszar ten ma około 30 kilometrów długości i miejscami prawie dwa kilometry szerokości. Nad tym terenem góruje latarnia morska Dueodde Fyr. To był nasz punkt orientacyjny w czasie wiosłowania wzdłuż południowego krańca Bornholmu.

Latarnię zobaczyliśmy niedługo po opuszczeniu Boderne. Wyłoniła się nagle zza piaszczystych wydm. Płynęliśmy szybko, w dość znacznym oddaleniu od brzegu, a fale gnały nas do przodu. Mieliśmy dobry zachodni wiatr, silny, ale już wtedy korzystny. Nie znaczy to, że płynęło się łatwo. Naszą uwagę przykuwały spiętrzające się grzywacze. One z łatwością mogły wywrócić kajak. Musieliśmy bardzo uważać na wiatr i na pojawiające się przed nami płycizny. Tam fale były szczególnie wysokie, szybkie i niebezpieczne. Wiedzieliśmy, że momentem zwrotnym tego dnia będzie minięcie latarni Dueodde. To za nią lina brzegowa skręcała, dając nam osłonę przed wiatrem. Tak stało się późnym popołudniem, wtedy fale stopniowo wygasły, zrobiła się flauta, a my wylądowaliśmy na dzikiej plaży.

Nexo

Rozbiliśmy się na plaży Dueodde. Woda lśniła po horyzont, a linia brzegowa wiła się pośród płycizn. Patrzyłem w bezkres morza, zastanawiając się, co przyniesie nam następny dzień. Szła kolejna zmiana pogody i silne dla nas bardzo niekorzystne wiatry,
tym razem południowo-wschodnie. Zatrzymaliśmy się w Nexo. Następnego dnia rano zwodowaliśmy kajaki i znów musieliśmy zmierzyć się z morzem. Fale i przeciwny wiatr przyszły wcześniej, niż się spodziewałem. Niebo było stalowo sine, a nad głowami kłębiły się ciemne chmury. Kolejny raz przedzieraliśmy się przez fale. Najtrudniejsze warunki spotkaliśmy w strefie portowej Nexo, która była chroniona kamiennym falochronem. Od niego odbijały się grzywacze, tworząc wodne kolebki.

Przed wejściem do portu przecięliśmy jeszcze zatokę koło Nexo. Niestety wiatr wypiętrzył w tym miejscu wysokie fale, które gnały do główek portowych, a następnie z impetem rozbijały się o nie. Płynęliśmy grupą, w szyku, asekurując się nawzajem. Łodzie pojedynczo wchodziły do portu. U jego wejścia zatrzymałem się na chwilę i patrzyłem jak wpływają nasze kajaki. Za ostatnim zrobiłem zwrot i na fali wsunąłem się do portu. Obejrzałem się za siebie… nasza kajakowa wyprawa domknęła się, a spienione morze pozostało za nami. Odetchnąłem z ulgą, to była niesamowita przygoda!

Piotr Owczarski

Komandor spływu